دکتر بصیر کامجو
شنیدن «صدای سکوت» نه صرفاً عدم وجود صدا، بلکه تجربهای ژرف از حضور است. حضوری که در آن، پژواکِ هستی در آینهی درون بازتاب مییابد. در این خلوتِ مقدس، پردههای حجابِ وهم کنار رفته و انسان با گوهرِ نابِ خویش مواجه میشود.
در این سکونِ مطلق، ذهن از هیاهویِ روزمرگی رها شده و به تماشایِ امواجِ افکار و احساساتِ خویش مینشیند. این نظارهگریِ بیطرفانه، دریچهای به سویِ خودشناسیِ ژرفتر میگشاید. گویی در این سکوت، پژواکِ ندایِ درون به گوش میرسد و انسان را به سویِ فهمِ انگیزهها، آرزوها و ترسهایِ ناخودآگاهِ خود رهنمون میسازد.